Michelle deelt haar aangrijpende reis van de ontdekking van het Lynch-syndroom. Als 30-jarige docente Frans en vrijwilliger bij Stichting Kankerpraat, heeft Michelle een leven vol uitdagingen geleid sinds de diagnose van darmkanker op 29 juli 2022.
De ontdekking van het Lynch-syndroom kwam als een schok. Het kankerweefsel dat bij de coloscopie in juli 2022 werd afgenomen riep het vermoeden op van Lynch syndroom, en deze diagnose werd inderdaad bevestigd tijdens een DNA-onderzoek enkele maanden later. Tussen de diagnose van darmkanker en diagnose van Lynch syndroom beleefde Michelle een emotionele achtbaan. Terwijl de behandeling van kanker op een laag pitje stond, raakte ze in de greep van angst en machteloosheid. Een terugval naar een vroeger coping-mechanisme, anorexia, bracht haar tot een nieuwe bodem die ze moest overwinnen tijdens een drie maanden durende ziekenhuisopname.
Het accepteren drager te zijn van Lynch syndroom was een proces dat tijd en begrip vergde. De toekomst is voor Michelle een mix van angst en acceptatie. Lynch blijft als een zwaard van Damocles boven het hoofd en een stukje zorgeloosheid is ze kwijtgeraakt, maar goede uitslagen brengen rust. Ze probeert minder naar de toekomst te kijken en meer in het nu te leven, wetende dat het leven onvoorspelbaar is. Het bewustzijn van gezondheid en weloverwogen keuzes maken werden essentieel in Michelle’s leven; Lynch heeft niet alleen haar perspectief op gezondheid veranderd, maar ook haar dichter bij zichzelf gebracht.
Michelle realiseerde zich dat preventieve maatregelen haar toekomst positief kunnen beïnvloeden, zelfs als de uitdagingen blijven, vooral met betrekking tot haar kinderwens. Met een intense kinderwens gaan Michelle en haar vriend het PGT-traject in om de kans op overerving te elimineren. Het proces is uitdagend maar hoopvol, en ze kijken ernaar uit om het fertiliteitstraject te hervatten na bijna twee jaar wachten vanwege de kankerdiagnose.
Als de eerste in haar familie met Lynch werd Michelle geconfronteerd met de impact op haar familie. Het nieuws bracht onrust en bezorgdheid binnen de familie, en Michelle vond het moeilijk dat haar diagnose een soort ‘eerste dominosteentje’ in haar familie was. Recent ontdekte Michelle’s moeder ook dat ze drager is terwijl haar zusje geen drager bleek te zijn, wat gemengde gevoelens van blijdschap en bezorgdheid opriep. Hoewel het de band tussen Michelle en haar moeder niet wezenlijk veranderde, voelen ze nu een extra verbinding omdat ze samen in hetzelfde schuitje zitten. Tijdens het PGT-traject zal er ook DNA van haar moeder gebruikt worden, wat ze beiden een mooie gedachte vinden.
Michelle en haar moeder willen bijdragen aan de bewustwording rond Lynch. Ze spreken openlijk over het syndroom en zien het als een uitdaging om meer bekendheid te genereren. Als Lynch-dragers begrijpen ze de waarde van het kennen van je eigen DNA en willen ze anderen aanmoedigen hetzelfde te doen.